ৰাৱণ অমৰ আছিল। কোনেও মাৰিব নোৱাৰিলে। কাৰণ তাৰ নাভিত অমৃত আছিল। আনকি বিভিষণে ৰাৱণৰ অমৰত্বৰ ৰহস্য প্ৰকাশ নকৰালৈকে ভগৱান ৰামেও তেওঁক হত্যা কৰিব নোৱাৰিলে। কিন্তু প্ৰশ্ন হয় ৰাৱণৰ নাভিত অমৃত ক’ৰ পৰা আহিল?
আজি আমি আপোনালোকক কওঁ ৰাৱণৰ নাভিত অমৃত প্ৰতিষ্ঠা হোৱাৰ আমোদজনক কাহিনী-
বালিৰ সৈতে যুদ্ধত আহত ৰাৱণ
প্ৰাচীন ধৰ্ম গ্ৰন্থ আৰু বিশ্বাস অনুসৰি ৰাৱণৰ নাভিত অমৃত ৰোপণ কৰা হৈছিল, যাৰ বাবে ৰাৱণ অমৰ হৈ পৰিছিল। কোৱা হয় যে এসময়ত বালি আৰু ৰাৱণৰ মাজত তীব্ৰ যুদ্ধ হৈছিল। বহু গুৰুতৰভাৱে আহত হয় ৰাৱণ। কিবা এটা ইমানেই আভ্যন্তৰীণ আছিল যে ৰাৱণৰ পলায়ন কঠিন হৈ পৰিছিল। এনে এটা সময়ত ৰাৱণৰ পত্নী মন্দোদাৰী বিচলিত হৈ পৰিল। তাই সিদ্ধান্ত ল’লে যে তাই ৰাৱণৰ জীৱন ৰক্ষা কৰাই নহয়, তাক অমৰ কৰি তুলিব। (বালিৰ সৈতে ৰাৱণ যুদ্ধ)
এনে অৱস্থাত মন্দোদাৰীয়ে পিতৃ ময়দানৱৰ ওচৰ পালেগৈ। তেওঁ ক’লে যে অমৃত চন্দ্ৰলোকত আছে। কিন্তু তাত উপনীত হোৱাটো কোনো মানুহৰ সামৰ্থ্যত নাই। আমোদজনক কথাটো হ’ল, বহু ৰহস্যময় শক্তিৰ স্বত্বাধিকাৰী মায়দানৱে চন্দ্ৰলোকত অমৃতকলাশ প্ৰতিষ্ঠা কৰিছিল।
ৰাৱণে কেনেকৈ নাভিত অমৃত পায়
ময়দানৱে মন্দোদাৰীক এনে ক্ষমতা দিলে, যাৰ বাবে তাই চন্দ্ৰলোক পালেগৈ। কিন্তু তালৈ যোৱাৰ পিছতো অমৃতৰ পাত্ৰটো অনাটো কঠিন হৈ পৰিছিল। কাৰণ আছিল অমৃতৰ পাত্ৰটো বহু শক্তিৰ দ্বাৰা সুৰক্ষিত আছিল। আনকি তেওঁৰ ওচৰলৈ যোৱাটোৱেই আছিল মৃত্যুক নিমন্ত্ৰণ কৰা। আগতে কলহৰ তলৰ পৰা বহুত বিষাক্ত গেছ ওলাইছিল। যাৰ ফলত আগতে মৃত্যু হৈছিল। ইয়াৰ চাৰিওফালে গৰম লাভা ওলাই আহি থাকিল। এনে পৰিস্থিতিত পৃথিৱীলৈ অমৃতৰ কেইটোপালমানো অনাটো অসম্ভৱ হৈ পৰিছিল।
মাণ্ডোদাৰীয়ে অমৃত পাইছিল
অমৃত কলাশ নিৰাপদ আছিল, এদিনৰ বাহিৰে। আচলতে চন্দ্ৰলোকত এটা নিয়ম আছে যে বছৰত এবাৰ শৰদ পূৰ্ণিমাৰ দিনা চন্দ্ৰ দেৱতাই তাৰ পৰা এই অমৃতৰ কলহটো উলিয়াই আনে। সেই সময়ত তেওঁলোকেও কেইটোপালমান মাটিত পেলাই দিয়ে। এইটোৱেই আছিল সেই সুযোগ যিটো মন্দোদাৰীয়ে বিচাৰিছিল।
মন্দোদাৰী চন্দ্ৰলোকলৈ যোৱাৰ সময়ত তাৰ মাত্ৰ দুদিন পিছতেই পূৰ্ণিমা আছিল। পূৰ্ণিমাৰ নিশা চন্দ্ৰ দেৱে অমৃত কলাছ উলিয়াই দিয়াৰ লগে লগে ৰাৱণৰ পত্নী মন্দোদাৰীয়ে অমৃত কলাছ চুৰি কৰি পলাবলৈ ধৰিলে।
আঙঠিত অমৃত ভৰাই পৃথিৱীত অৱতৰণ কৰিলে
দেৱতাসকলে মন্দোদৰীৰ অমৃত চুৰি কৰাৰ কথা গম পোৱাৰ লগে লগে চিঞৰ বাখৰ হ’ল। সকলো দেৱতাই মন্দোদাৰীক খেদিবলৈ ধৰিলে। এনে অৱস্থাত মন্দোদাৰীয়ে দেৱলোকৰ খিৰিকী এখনত কলাশ এৰি আঙঠিত অমৃতৰ কেইটোপালমান ভৰাই দিলে।
এই অমৃতৰ দ্বাৰা ৰাৱণক কেনেকৈ প্ৰাণ দিব মন্দোদাৰীয়ে গম পোৱা নাছিল। এনে অৱস্থাত তেওঁ বিভিষণৰ সহায় লৈছিল। ৰাৱণৰ ভায়েক বিভিষণৰ নাড়ীৰ জ্ঞান আছিল। কিন্তু তেওঁ মন্দোদাৰীক তেনে কৰিবলৈ অস্বীকাৰ কৰিলে। অৱশ্যে পিছত তেওঁ মান্তি হ’ল।
শৰদ পূৰ্ণিমাৰ দিনা ৰাৱণৰ নাভিত এই অমৃতৰ এটোপাল থোৱাৰ সিদ্ধান্ত লোৱা হ’ল।যিহেতু অমৃতৰ কেইটোপালমানহে আছিল, সেয়েহে সেইবোৰ নাভিত সোমোৱাই দিয়াৰ সিদ্ধান্ত লোৱা হ’ল, কাৰণ তাতেই সকলো নাড়ীৰ কেন্দ্ৰ আছে . আগতে ইয়াৰ বাবে অশোক বাটিকাত ৰাৱণক অচেতন বা অচেতন কৰা হৈছিল। তাৰ পিছত বিভিষনে ৰাৱণৰ নাভিত অমৃতৰ টোপাল স্থাপন কৰিলে, যাৰ বাবে ৰাৱণ অমৰ হৈ পৰিল।
এই কাৰণেই যে মন্দোদৰীৰ বাহিৰে কেৱল বিভিষনেহে জানিছিল ৰাৱণৰ অমৰত্বৰ ৰহস্য। তাৰ পাছত যুদ্ধত বিভিষণৰ পৰা গোপন কথা জানি ভগৱান ৰামে অগ্নি কাঁড়েৰে ৰাৱণক বধ কৰিলে।
0 Comments:
Post a Comment